| 155سال پیش درروز 18دی ماه سال1230هجری شمسی میرزا تقی خان امیرکبیر ملقّب به امیرنظام سیاستمدار و صدراعظم با تدبیر و میهن پرست دوره قاجار به دستور ناصرالدین شاه به قتل رسید. امیر در امور اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و نظامی اصلاحات زیربنایی انجام داد و در این موارد لیاقت و میهن پرستی خود را آشکار کرد. تأسیس دارالفنون به منظور آموزش جوانان مستعد ایرانی و انتشار روزنامه وقایع اتفاقیّه از جمله اقدامات مهم فرهنگی امیر کبیر به شمار میروند. در میان خدمات بی شمار امیرکبیر خدمتی ویژه به چشم می خورد و آن سرکوب و دفع فتنه بابیان در اوایل دوران سلطنت ناصرالدین شاه و صدارت ایشان است به طوری که بابیان کینه و عداوت خاصی از این مرد بزرگ به دل گرفته اند. نویسنده کتاب ظهور الحق که خود یکی از مبلغین و سردمداران فرقه ضاله بهائیه است، در این باره می نویسد: میرزا تقی خان و ناصرالدین شاه و سعیدالعلما بارفروشی نزد طایفه بابیه در درجه اولی از نفرت و لعن قرار داشته رجعت اعدا و قاتلین ائمه هدی بشمار آمدند.(1) پس از گسترش بابیان در ایران، دولتمردان دربار قاجار به فکر چاره افتادند تا این فتنه را از میان بردارند اما با عدم درایت لازم به این آتش زیر خاکستر دامن زدند و به اشاعه آن کمک کردند. از جمله این افراد حاجی میرزا آغاسی وزیر درویش مسلک محمد شاه قاجار بود که با شهر به شهر بردن باب زمینه شهرت او را فراهم کرد. عده ای معتقد بودند که شدت عمل در مورد بابیان باعث می شود تا این فرقه وجهه مظلومی به خود بگیرند و بلند گوهای استعمار نیز برایشان نوحه سرایی و عزاداری به راه بیندازند از این رو باید این فرقه را آن طور که هست به مردم نمایاند تا از نظرها بیفتد. (2) مجلس های متعددی در اواخر دوران سلطنت محمد شاه برپا شد و درآن مناظره های علمی، باب بارها و بارها به عجز خود اعتراف کرد. سرانجام امیر کبیر که کاملا به خطرات نفوذ استعمار از طریق این فرقه در شهرهای کشور آگاه بود تصمیم گرفت تا این قائله را ختم کند. با فتواهایی که حمزه میرزا حاکم تبریز از علمای آن دیار گرفت باب و دو تن از یارانش به اعدام محکوم شدند و در سال1266 هجری قمری در تبریز تیرباران شد.(3) دولت روس در جهت حمایت بی دریغ از بابیان و خصوصا میرزا حسینعلی، با همکاری مهداولیا (مادر شاه ) تلاش بی وقفه خود را در براندازی میرزا تقی خان امیر کبیر مصروف داشت و میرزا آقا خان نوری را که در زمان میرزا آغاسی منفور بود و در تبعید به سر می برد، دوباره برگرداند و در نهایت به صدر اعظمی نشاند . از این رو میرزا آقا خان نوری نیز همیشه از ایشان سپاسگذار بود و از هر گونه کمک به وی فرو گذار نبود. میرزا آقا خان نوری اعتماد الدوله نوری به صدارت عظمی منصوب گردید… لذا نامه ای به بهاءالله نگاشت و حضرتش را به تهران دعوت کرد. پس از وصول نامه عازم پایتخت گردیده در ماه رجب وارد تهران شد، میرزا آقاخان برادر خود جعفر قلیخان را مخصوصاً به پیشباز حضرت بهاءالله فرستاد و تبریک ورود تقدیم نمود، حضرت بهاءالله پس از ورود به تهران یکماه تمام در منزل برادر وزیر اعظم مهمان بودند، صدر اعظم جعفرقلیخان برادر خود را مأمور پذیرایی آنحصرت نموده بود.(4) میرزا حیسنعلی نوری (بهاءالله) نیز بعدها با نامی که برای دین نوظهور و نیز دخترخود برگزید مراتب تشکّر خود را از دولت روس ابراز داشت، زیرا قبلاً دولت ایران را علیّه، انگلستان را فخیمه و دولت روس را بهیّه می گفتند ـ تمبرها و اسنادی بدین صورت موجود است ـ مشهور آنکه میرزا حسینعلی زمان پناهنده شدن به سفارت دولت بهیّة روس قول داد نام دینش بهائی باشد. جناب میرزا نه تنها به وعده خود وفا نمود بلکه برای اثبات خدمتگزاری و سر سپردگی بدولت بهیّه روس نام دخترش را نیز بهیّه خانم گذاشت. (5) در بغداد بین دو برادر بر سر جانشینی باب اختلاف سختی در گرفت و هر کدام از دو برادر نسبت‌های زشتی به یکدیگر دادند. در آن ایّام بهاءالله ادعای من یظهر اللهی سر داد. در پی این اختلافات دو برادر مجبور به مهاجرت به "ادرنه" عثمانی شدند که در آنجا نیز دست از اختلاف برنداشتند و ناگزیر دولت عثمانی اقدام به جدا سازی دو برادر نمود؛ ازلیان به قبرس و بهائیان به عکّا کوچانده شدند. ازلیان با مرگ میرزا یحیی تقریباً به نابودی کشیده شدند، ولی مهاجرت بهائیان را باید ابتدای فعّالیّتهای آنان دانست. دالگورگی در خاطرات خود می نویسد: یک قسمت از کار سفارتخانه، منحصر به تهیه الواح و انتظام کار بابی ها بود ... به محض أن که بین میرزا حسینعلی و میرزا یحیی به هم خورد، میرزا حسینعلی من یظهره الله شد ولی از بی سوادی من یظهره الله چه بگویم! الواحی که ما تهیه می کردیم نمی توانست بخواند!(6) میرزا حسینعلی بهاء بعدها به جانشینی باب اکتفا نکرد و چون او، ابتدا ادعای نبوّت و سپس ادعای الوهیت کرد. به خاطر همین موضوع بود که جناب نبیل زرندی او را نصیحت کرده می گوید: خلق گویند خدایی و من اندر غضب آیم پرده برداشته مپسند به خود ننگ خدایی او هم نصیحت را بجان و دل قبول کرد ! و در قصیده ای چنین ابراز داشت: کل الالوه من رشح امری تألهت کل الربوب من طفع حکمی تربت(7) یعنی: تمام خدایان از ترشح امر من خدا شدند و همه پروردگاران از دمیدن حکم [من] پروردگار گردیدند.(8) ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ پی نوشت: 1- ظهورالحق، ص212 2-امیر کبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار، علی اکبرهاشمی رفسنجانی، ص170 3-مرزبان شیعه، سید مجتبی ضمیری،ص64 4 - نقطه الکاف. ص 239 5- همان. نقل از محاکمه باب و بهاء. ص198 6- کواکب الدرّیه. ص 339. مقاله سیاح ص88 7 - مطالع الانوار. ص674 8 - کواکب الدرّیه.ج1 ،ص336 |
|
نوشته شده به مدد حضرت ولیعصر (عج)توسط سرباز ناچیزش آقای همامهر |
