نادرشاه افشار پس از اخراج اروپاییان از بحرین و تصرف مسقط و عمان، در نوامبر سال 1743 بزرگان کشور و افسران ارشد ارتش را برای بررسی طرح بازسازی ارتش ایران به اردوگاه خود دعوت کرد. پس از تشکیل این نشست که اواخر نوامبر انجام شد نادر نظر خود را مطرح ساخت. طبق این طرح، ارتش ایران در هیچ واحد زمانی نباید کمتر از چهارصد هزار نیروی آماده داشته باشد. این طرح شامل ایجاد یک نیروی دریایی بزرگ بود که بتواند یک تنه از عهده ناوگان اروپاییان برآید. نادر گفته بود که چون وسعت اروپا کم است، سران اروپا دست از سر کشورهای دیگر برنخواهند داشت و ایران مکلف است که از منطقه در برابر اروپاییان دفاع کند. در همین نشست، از نادر خواسته شد که بر سر اداره «شهر نجف» با عثمانی مصالحه نکند و او فی المجلس از منشی اش خواست که به امپراتور عثمانی در این زمینه نامه بنویسد و تاکید کند که بزرگان ایران نمی خواهند که عثمانی چشمداشت به نجف داشته باشد.
    بعدا در این باره میان دو کشور مذاکره شد و عثمانی در سال 1746 از دعاوی خود در نجف صرف نظر کرد و این شهر کاملا در کنترل ایران قرار گرفت.
    نادر که دراکتبر 1688 (طبق برخی نوشته ها 22 اکتبر!) در دستگرد خراسان به دنیا آمده بود در جریان کودتای دهم ژوئن 1747 قوچان کشته شد. با قتل نادر، بسیاری از برنامه های او متوقف ماند. مورخان غرب، نادرشاه را ناپلئون خاورزمین لقب داده اند. نادر با این که یک نظامی بود، از مشورت با افراد دانا و مجرب در انجام کارها و برنامه هایش خودداری نمی کرد.