به گزارش ایرنا، وی نوشت: آنچه اکنون در ایران رخ می دهد مناقشه میان دو نیرویی است که هریک نماینده میلیون ها نفر از مردم هستند. در هر دو سو افراد خوبی وجود دارند و موضوعات مطرح پیچیده است. لذا پیش از ورود به موضوع حمایت از یک طرف این بحث بهتر است که نگاهی از نزدیک به این جریان داشته باشیم.

در انتخابات 12 ژوئن نزدیک 40 میلیون ایرانی یا 85 درصد افراد واجد شرایط شرکت کردند و روز بعد دولت اعلام کرد که رئیس جمهور احمدی نژاد 63/62 درصد آرا را به دست آورده و در دور اول بر رقیب اصلی خود موسوی با 75/33 آرا غلبه کرده و مجددا انتخاب شده است. قبلا از اتمام شمارش آرا موسوی در یک نامه شدید اللحن خواهان قطع شمارش آرا به دلیل "تخلفات آشکار" شد و به آنجه وی یک روند غیرعادلانه خواند حمله کرد. موسوی گفت در انتخابات تقلب شده و هزاران نفر از طرفدارانش در اعتراض به این موضوع در تهران و شهرهای بزرگ دیگر به خیابان ها آمدند

آیا در انتخابات تقلب شده است؟
در غرب ما عادت کرده ایم که گمان کنیم احمدی نژاد یک دیکتاتور سرسخت است که حالا هدف خشم شهروندان به پا خاسته قرار گرفته است و موسوی و طرفدارانش به عنوان "مردم ایران" معرفی می شوند و در همان حال احمدی نژاد به عنوان کسی که تقریبا همه حامیان او را ارتش و سپاه پاسداران و بسیجیان داوطلب تشکیل می دهند دیده می شود. اما این یک برداشت اشتباه است و یکی از نتایج این واقعیت است که در غرب اندک ناظرانی هستند که به موضوع طبقات اجتماعی در ایران علاقمندی نشان دهند. از 71 میلیون جمعیت ایران حدود چهل درصد روستانشین هستند و اکثرا در زمره قشر کم درآمد جامعه قرار دارند. به این رقم فقرای شهر نشین و کارگران را نیز اضافه کنید تا به رقم دو سوم جمعیت برسید یعنی بخشی از جمعیت که بیشترین بهره اقتصادی را از انقلاب 1979 داشته است.

احمدی نژاد نیز که در منطقه روستایی فقیر و سپس در جنوب تهران می زیسته از حمایت قشر فقیر به رغم مشکلات اقتصادی عمدتا ناشی از کاهش شدید قیمت نفت پرداخته و به بهبود خدمات و سوبسید برای فقرا اقدام کرده است. لذا از این ترکیب جمعیتی منطقا می توان نتیجه گیری کرد که احمدی نژاد می تواند دو سوم آرا را به دست آورده باشد.

این نتیجه را یک نظرسنجی بزرگ درباره رای دهندگان که از سوی بنیاد برادران راکفلر تامین مالی شده و سه هفته قبل از انتخابات از جانب سازمانی به نام "فردای بی ترور – مرکز عقاید جمعی" برگزار شده تایید می کند. این تشکیلات دقیقا یک گروه دست چپی نیست و هیات مشورتی آن شامل افرادی مانند "جان مک کین" سناتور آریزونا و نامزد پیشین ریاست جمهوری و "لی همیلتون" و "توماس کین" دو رئیس مشترک کمیسیون بررسی واقعه یازده سپتامبر و "ویلیام فریست" رهبر پیشین اکثریت در سنای آمریکا می باشند. در اینجا نظر نویسندگان گزارش این تشکیلات "کن بالن" و "پاتریک دوهرتی" درباره انتخابات که بعد از انتخابات در واشنگتن پست به چاپ رسید نقل می شود:

"بسیاری از کارشناسان مدعی هستند که رای بیشتر برای پیروزی احمدی نژاد در انتخابات نتیجه تقلب و دستکاری در آرا بوده اما نتیجه نظرسنجی عمومی ما در سطح ملی در ایران سه هفته قبل از انتخابات نشان داد که احمدی نژاد با تعداد آرایی بیش از نسبت دو به یک و بالاتر از نتیجه انتخابات بر رقبای خود برتری داشته است."

از فیل ویلایتو سوال می شود که در ایران دو سوم جمعیت کمتر از 35 سال سن دارند و موسوی رای جوانان را به دست آورده است، اینطور نیست؟

- ویلایتو میگوید: "دوباره از "بالن" و "دوهرتی" نقل می کنم: "اکثر تفاسیر جوانان در ایران و نیز اینترنت را نشانه هایی از تغییر در این انتخابات تلقی کرده اند. اما در نظرسنجی ما معلوم شد که تنها یک سوم از ایرانیان به اینترنت دسترسی دارند و این درحالیست که جوانان 18 تا 24 ساله مهم ترین بخش جمعیتی در میان تمام گروه های سنی طرفدار احمدی نژاد بوده اند. تنها گروه جمعیتی که در بررسی ما نشان داد طرفدار موسوی بودند و یا قابلیت رقابت با احمدی نژاد را داشتند در میان دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشگاه ها و ایرانیانی با بیشتری در آمد دیده می شدند." بنابراین مردم به تناسب کیف پول خود و فارغ از سن و یا نژاد خود رای داده اند و در ایران تعداد مردم فقیر بسیار بیشتر از مردم طبقه متوسط است.

وی درباره اینکه رای دهندگان از برگه کاغذی برای رای دادن استفاده کرده اند که با دست شمارش می شود لذا چگونه می توان 40 میلیون رای را ظرف چند ساعت شمارش کرد پاسخ می دهد، اول انکه نتایج یک روز بعد از انتخابات اعلام شد و نه چند ساعت بعد. دوم آنکه نزدیک به شصت هزار صندوق رای در ایران وجود داشته که به طور متوسط نشان دهنده کمتر از هفتصد رای برای هر صندوق است و شمارش این تعداد رای کار چند ساعت است و نه چند روز. هرحوزه رای گیری نتایج را به روش الکترونیک به وزارت کشور اطلاع داده و در آنجا جمع بندی و اعلام شده است. لذا کاملا امکان پذیر بوده که آرا در حوزه ها شمرده و نتایج در مرکز جمع آوری شده و سپس در شنبه 13 ژوئن اعلام شده باشد.

سوال این است که آیا معمولا به همین سرعت نتیجه اعلام می شده است. جواب منفی است و معمولا سه روز طول می کشد نه یک روز درعین حال (من این گزارش را در هیچ یک از رسانه های غربی ندیده ام) این بار اولین سالی بوده که نتایج حوزه ها به شکل الکترونیک به مرکز منتقل شده و این می تواند دلیل سرعت عمل در اعلام نتایج نهایی بوده باشد.

وی در پاسخ به این سوال که آیا امکان نداشته که رای ها به شکل عمدی در حوزه ها و یا در وزارت کشور درست شمارش نشده باشد می گوید، از لحاظ قانونی هر نامزد مجاز بوده که ناظرانی در محل رای گیری داشته باشد و درباره شمارش آرا در وزارت کشور یک دوست ایرانی_آمریکایی وی که در زمان انتخابات در ایران بوده به وی گفته است: "بیش از دویست هزار دانشجوی جوان و فارغ التصیلان دانشگاهی که تقریبا همگی طرفدار موسوی بوده اند در وارد کردن اطلاعات به کامپیوتر و انتقال داده ها شرکت داشته اند و این که بدون شبهه منطقی ادعا شود که یک تقلب بزرگ روی داده به منزله آنست که اکثرا یا تمام این افراد در این توطئه عظیم نقش فعال داشته اند. همچنین باید به خاطر داشت که کاندیدای اصلاح طلبان محمد خاتمی در سال 1997 برنده شد در حالیکه وزارت کشور در دست محافظه کاران قرار داشت و احمدی نژاد از جناح تند رو در سال 2005 در زمان کنترل اصلاح طلبان بر وزارت کشور برنده انتخابات شد.

در این گزارش آمده است که در ایران قبل از رای گیری در حوزه ها ثبت نام نمی شود لذا هرکس در هر محلی می تواند رای بدهد و تعداد آرا در یک حوزه نشان دهنده تقلب نیست. درباره اینکه برخی نامزدها در شهرهای محل تولد خود رای نیاورده اند گفته شده که در گزارش یاد شده آمده است که موسوی در تبلیغات بر آذری بودن خود تاکید داشت اما بررسی ها نشان داد که آذری ها به نسبت دو بر یک به نفع احمدی نژاد رای دادند.

گفته شده که در انتخابات آرا میان طبقه متوسط تحصیل کرده و طبقه کارگر و فقیر تقسیم شده است. لذا نمی توان گفت که همه دمکرات ها در یک سو و تمام تندروها در سوی دیگر در انتخابات در مقابل هم قرار داشتند.

در این گزارش به درخواست موسوی برای تجدید انتخابات و بررسی شکایات از سوی شورای نگهبان به درخواست رهبری برای رسیدگی به شکایات سه نامزد دیگر پرداخته و گفته که 646 شکایت از نامزدها به شورای نگهبان رسیده و ده در صد صندوق ها بررسی شده اما موسوی کماکان خواهان انتخابات جدید است.

در این گزارش درباره دلائل بروز درگیری های خیابانی ابتدا به حضور گسترده و بیسابقه مردم در روزهای قبل ازانتخابات در خیابان ها و بدون بروز هرنوع درگیری و بی دخالت نیروهای انتظامی اشاره می کند و در ادامه می گوید که طرفداران موسوی که از پیروزی وی اطمینان داشتند بعد از اعلام نتایج به خیابان ها آمدند و از قول همسر موسوی می نویسد که وی گفته احمدی نژاد تنها با تقلب می تواند برنده شود.

نویسنده سپس با استناد به گزارش های رسانه های مختلف بخش هایی از این مطالب را با تاکید بر اقداماتی که تظاهرکنندگان برعلیه نیروی انتظامی و برخی اماکن عمومی انجام داده اند تشریح کرده و در مجموع تظاهرکنندگان را به عنوان مقصرین اصلی درگیری ها معرفی کرده است.

نویسنده درباره اینکه چه کسانی در این وقایع دخالت می کنند می گوید در 18 ژوئن شش روز بعد از انتخابات دولت انگلیس 6/1 میلیارد دلار از پول ایران را در انگلیس به بهانه تحریم های جهانی علیه برنامه اتمی ایران مسدود کرد و سارکوزی رئیس جمهور فرانسه انتخابات را تقلب آمیز خواند. همچنین آنگلا مرکل صدراعظم آلمان خواهان بازشماری آرا تحت نظارت بین المللی شد اما آمریکا سردمدار بوده و "یو اس تودی" نوشت که دولت اوباما طرح هایی را برای کمک مالی به گروه های مخالف در ایران تدارک دیده است و آژانس توسعه بین المللی که پاسخگو به وزیر خارجه آمریکاست سال گذشته درخواست هایی را برای ارائه یک کمک بیست میلیون دلاری برای توسعه دمکراسی، حقوق بشر و قانونمندی در ایران مطرح کرده است.

وی به سابقه دخالت آمریکا در ایران از جمله کودتای 28 مرداد 1332 و حمایت از رژیم شاه به مدت 26 سال تا انقلاب اسلامی و تحریم های سی ساله آمریکا بر علیه ایران و سه مجموعه تحریم مورد حمایت آمریکا از جمله حمایت از صدام حسین در جنگ سرنگونی هواپیمای ارباس ایران در 1988 و روند شرورنمایی ایران در جهان اشاره می کند.

در این گزارش همچنین به یک برنامه عملیات سیا بر علیه ایران در دوران بوش اشاره می کند که به گفته سیمون هرش خبرنگار نیویورک تایمز در کنگره تحت کنترل دمکرات ها یک بودجه 400 میلیون دلاری به آن اختصاص یافته بود و نیز حمایت آمریکا از سازمان منافقین که اجازه یافته بود از خاک عراق برعلیه ایران اقدام کند.

نویسنده نتیجه گیری می کند که با توجه به این سوابق آمریکا علیه ایران منطقی به نظر می رسد که آمریکا وضعیت فعلی ایران را فرصتی تازه برای پیگیری برنامه ها قبلی خود تلقی کند و اقداماتی عملی در این زمینه صورت دهد.

نویسنده درباره دیگر انواع دخالت های آمریکا در ایران می نویسد که با توجه به اینکه ایرانیان معترض از جمله از سرویس "تویتر" استفاده می کردند دولت آمریکا چند روز بعد از تظاهرات از این سرویس درخواست کرد که یک برنامه ارتقا فنی در این سیستم را که میتوانست سبب اخلال در استفاده از آن توسط کاربران ایرانی شود را به تاخیر اندازد. ضمنا سرویس جهانی "گوگل" نیز چند روز بعد یک سرویس به زبان فارسی را راه اندازی کرد. همچنین سرویس "فیس بوک" بزرگترین شبکه اجتماعی برروی اینترنت یک سرویس به زبان فارسی ایجاد کرد.

نویسنده درباره نظر ایرانیان مقیم خارج درباره تظاهرات اخیر در ابتدا می گوید که خود عضو گروه "مقابله با تحریم ها و دخالت نظامی در ایران" که از سال 2005 با حضور ایرانیان مقیم خارج شروع به کار کرده و دفاتری در آمریکا و اروپا دارد. به گفته وی طیف وسیعی از نظرات ایرانیان در این زمینه دیده میشود اما رسانه ها به گفته وی نسبت به نظرات آنان که می کوشند نظراتی منتقدانه تر نسبت به تظاهرات ارائه دهند بی توجهی نشان می دهند و به افرادی که همه جانبه از تظاهرات پشتیبانی می کنند نظر مساعد دارند.

وی به برخی ایرانیان به عنوان نمونه اشاره می کند از جمله فردی به نام رویا حکاکیان شاعر و نویسنده یهودی مذهب که از اعضای پایه گذار مرکز اسناد حقوق بشر ایران است که بخشی از پول آن را وزارت خارجه آمریکا می دهد و نیز از اعضای جوان شورای روابط خارجی آمریکا محسوب می شود.

به گفته وی این فرد که برخاسته از یک قشر بسیار کوچک جامعه ایران است می خواهد خود را نماینده جامعه ایران معرفی کند وی در سال 1984 به آمریکا رفته و خودرا با زندگی مدرن آمریکایی در تعارض ندیده است اما نویسنده به تجربه خود در سفری در سال 2007 به ایران به عنوان یکی از فعالان صلح طلب اشاره می کند و می گوید در این سفر با وجوه بسیار متنوع و واقعی زندگی ایرانیان در نقاط مختلف روبرو شده که با تصویری که اغلب ایرانیانی از این دست در خارج ارائه می کنند، کاملا متفاوت است.

نویسنده در ادامه به سازمان های مختلف مخالف ایران از جمله کمیته روابط عمومی آمریکا و اسرائیل (آی پک) به عنوان سازمان های تنرو ضد ایرانی می پردازد. این تشکیلات در 1953 تاسیس شده و هم اکنون یکصد هزار عضو دارد که به گفته نیویورک تایمز مهم ترین سازمان موثر بر روابط آمریکا و اسرائیل است که تاکنون ده ها لایحه و قطعنامه را بر علیه ایران تدارک دیده است. وی از موسسه سیاست گذاری در خاورنزدیک در واشنگتن نیزبه عنوان یک سازمان صاحب نفوذ نام می برد که در 1985 تشکیل شده و شامل "گروهی کوچک از امریکاییان صاحب فکر است که متعهد به پیشبرد منافع آمریکا در خاورمیانه هستند."

از افراد عمده این تشکیلات "مارتین ایندیک" مدیر عامل آن و معاون پیشین مدیر بخش تحقیقات در آی پک و "باری واینبرگ" معاون پیشین ریاست آی پک و بنیان گذار یک کمیته اقدام سیاسی طرفدار اسرائیل به نام "شهروندان سازمان یافته پک "‌می باشد. شوهر واینبرگ یعنی "لارنس واینبرگ" نیز رئیس افتخاری هیات رئیسه "آی پک"‌است. هیات مشاورین این سازمان را افرادی مانند هنری کیسینجر وارن کریستوفر لارنس ایگل برگر و نیز ریچارد پرل دستیار پیشین وزیر دفاع تشکیل می دهند که همگی سیاستمدارانی دست راستی و متعهد به حفظ سلطه آمریکا بر خاورمیانه هستند.

نویسنده در بخشی از این گفتگو به تشریح برخی وجوه زندگی در ایران و از جمله وضعیت زنان اشاره می کند. به گفته وی برای زنان در ایران پوشش اسلامی وجود دارد اما نسبت به دیگر کشورهای اسلامی مانند افغانستان راحتی بیشتری در پوشش دیده می شود و علاوه بر آن زنان ایرانی از امکانات اجتماعی و اقتصادی مساعدی سود می برند که نتیجه انقلاب اسلامی است و به هیچ وجه با دیگر کشور های مسلمان مانند عربستان که زنها بسیار محدود هستند قابل مقایسه نیست.

وی به زندگی فعال زنان در ایران و مشاغل مختلف و امکانات تحصیلی آنان پرداخته و می گوید سی در صد پزشکان و شصت تا هفتاد در صد دانشجویان را زنان تشکیل می دهند و از امکانات پزشکی و بهداشتی متنوع برخوردارند و نتیجه گیری می کند که جای تعجب نیست که زنان کارورز در جامعه از دولت حمایت می کنند و در مقابل این طبقه متوسط سکولارتر و داراتر هستند که منبع اصلی مخالفت های ضددولتی به حساب می آیند.

وی در باره خطرات احتمالی که ایران را تهدید می کند ابتدا درباره تصمیم دولت اوباما به تعامل با ایران اشاره می کند و اینکه اوباما گفته که ایران حق توسعه صلح آمیز هسته ای را دارد مادام که قصد ساختن بمب نداشته باشد.

وی با اشاره به اینکه تاکنون هیچ منبع رسمی شواهدی دال بر حرکت ایران به سمت ساخت بمب اتمی ارائه نکرده می گوید از سوی دیگر اوباما گفته که اگر ایران پاسخگوی درخواست آمریکا نباشد تحریم های سخت جهانی را متحمل خواهد شد و هرچند مهلت زمانی تعیین نکرده گفته که مایل است مطمئن شود که تا پایان سال یک حرکت جدی به جلو دیده شود. این در حالیست که نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل گفته که به موضع اوباما در قبال ایران احترام می گذارد و متعهد شده که تا پایان سال به ایران حمله نکند. بعد از جو بایدن معاون اوباما گفته که اسرائیل می تواند به عنوان یک کشور مستقل آنچه را به نفع خود می داند برگزیند و دولت نتانیاهو می تواند مسیری متفاوت با مسیر آمریکا را در پیش گیرد که این به منزله چراغ سبزی برای حمله اسرائیل به ایران تلقی شده است.

نویسنده به وخامت بیشتر اوضاع اشاره می کند و می گوید در 4 ژوئیه مجله تایم هند گزارش داد که برای اولین بار یک زیردریایی اسرائیل از کاناس سوئز عبور کرده و این عمل حرکتی هشدار دهنده به ایران و نشانه ای از همکاری اسرائیل و مصر در این مسیر تلقی شده است و اینکه زیردریایی های حامل سلاح اتمی اسرائیل می توانند ظرف چند روز به خلیج فارس برسند.

همچنین ساندی تایمز 5 ژوئیه نوشت که رئیس موساد به نتانیاهو اطمینان داده که عربستان سعودی نسبت به عبور هواپیماهای اسرائیل برفراز خاک این کشور در صورت حمله به ایران واکنشی نشان نخواهد داد و اسرائیل ظرف چهار سال گذشته به تمرین هوایی برای حمله به سایت نطنز در مرکز اسرائیل و دیگر نقاط تمرین کرده است.

نشریه جروزالم پست در همان روز نوشت که نیروی هوایی اسرائیل قصد دارد در تمرینات هوایی در آمریکا و اروپا در ماه های آینده بپردازد با این هدف که خلبان هایش را برای عملیات دوربرد آماده سازد. طبق این گزارش جنگنده های اف 16 برای تمرین به پایگاه نلیس در نوادا اعزام خواهند شد و چندین فروند هرکولس 130 اسرائیل نیز در مسابقات رودئو 2009 در پایگاه مک کورد در ایالت واشنگتن شرکت خواهند داشت. همچنین طبق این گزارش تابستان گذشته بیش از یکصد جت جنگنده اسرائیلی در عملیاتی که به نظر می رسید تمرین برای حمله به سایت های هسته ای ایران است برفراز یونان پرواز کردند.

وی می گوید وضعیت فعلی ایران تنها مربوط به انتخابات و یا درخواست ها نیست بلکه درباره اقتصاد است که چه کسی آن را در کنترل دارد و چه کسی نفع می برد و نحوه اجرای اصل 44 قانون اساسی مطرح است که هیچگاه در رسانه های آمریکابه آن پرداخته نشده است. وی به نقش مهم نفت و گاز در اقتصاد ایران شامل سه بخش دولتی خصوصی وتعاونی اشاره می کند و می گوید این درآمد دولت به همراه بنیادهای خیریه بزرگ به فقرا کمک می کنند که خیلی بهتر از دوران شاه زندگی کنند و به همین دلیل فقر در ایران به یک هشتم گستردگی آن در دوران شاه رسیده است.

به گفته وی نحوه اجرای اصل 44 موضوع یک اختلاف مهم در سیاست ایران است. وی به موسوی به عنوان فرزند یک تاجر چای یاد می کند که بعد از تحصیلات معماری نخست وزیر شده و قول داده بود که خصوصی سازی را تسریع کند و وقتی اول بار اعلام کرد که داوطلب ریاست جمهوری است خواهان برچیده شدن اقتصاد مبتنی بر صدقه شد که این اشاره روشنی به خط مشی احمدی نژاد در تامین خدمات برای فقرا بوده است.

وی می گوید علاوه بر اختلاف طبقاتی و رویکرد آن ها به اقتصاد احمدی نژاد یک موضع مصالحه ناپذیر در برابر غرب دارد به ویژه دولت آمریکا دارد که منشا غرور ملی در ایران شده و تحسین مسلمانان شیعه و سنی در خاورمیانه را برانگیخته و از آنسو سبب دشمنی دولتهای سرکوبگر طرفدار آمریکا شده است.

وی با اشاره به وضعیت سرکوبگری در چندین کشور جهان می گوید اما مهم ترین مساله برای نهضت ضد جنگ در آمریکا مساله ایران است و می افزاید به دلیل آشنایی و علاقمندی به ایران وی سه سال گذشته را صرف تجمع صلح دوستان در آمریکا به نفع ایران کرده است.

وی در سال 2007 یک هیات پنج نفری صلح را به ایران فرستاده که یازده روز در ایران به سر برده اند که گزارش این سفر به همراه دو سال تحقیق دستمایه کتاب " در دفاع ازایران" شده و وی در بیش از سی جلسه بحث و گفتگو در محافل مختلف به دفاع از ایران پرداخته است.

وی می گوید که به همراه همکارانش از دولت های کوبا ونزوئلا و بولیوی در مقابل مرتجعین طرفدار آمریکا که نهضت های طرفدار دمکراسی به راه انداخته اند دفاع می کند.اما می گوید درمورد ایران وضعیت بسیار پیچیده تر است زیرا مناقشه در انتخابات ایران صرفا درگیری بین آدم های خوب و آدم های بد شناخته نمی شود.

وی می گوید: "تظاهرکنندگان یک اقلیت قابل ملاحظه از جمعیت را تشکیل می دهند که اکثرا جوانان شهرنشین تحصیل کرده و تاحدودی متمایل به فرهنگ غرب هستند. آنان ایده آلیست به نظر می رسند زنان در این جمع آرایش کرده هستند و از کلمات انگلیسی در شعارهایشان استفاده می کنند.

از تویتر و فیس بوک بهره میگیرند و خواهان آزادی های بیشتر مدنی و اجتماعی از نوع غربی هستند. لذا به سادگی می توان فهمید که چرا فعالان غربی به ویژه سفیدپوستان طبقه متوسط آنها را به خود نزدیک می دانند." به گفته وی در عین حال قدرت های غربی به این نهضت طرفدار دمکراسی به عنوان آغاز بالقوه یک انقلاب مخملی مینگرد که می تواند حکومت احمدی نژاد را که از حمایت آیت الله خامنه ای برخوردار است براندازد و یا دست کم به شدت تضعیف کند.

وی رهبر و رئیس جمهور ایران را به عنوان موانعی بر سر راه سلطه آمریکا در منطقه می خواند که در مقابله با امریکا و حمیات از فلسطین و مردم لبنان و حماس و حزب الله و نیز در نزدیکی هرچه بیشتر آنان به دولت های آمریکای لاتین جلوه یافته است. وی در عین حال می گوید البته این بدان معنا نیست که همه تظاهرکنندگان مرتجع و یا ساده لوح هستند و یا اینکه مطالبات مشروع ندارند و نیز به معنای تایید یکباره هرآنچه که دولت ایران انجام می دهد نیست.

وی می گوید مخالفین تنها مخالف دولت احمدی نژاد نیستند بلکه در مقابل میلیون ها نفر از طبقه کارگر در ایران هستند که می کوشند که از برنامه های اجتماعی مفید به حال آنان که متکی به درآمد نفت است دفاع کنند.

نویسنده مخالفین دولت احمدی نژاد را بخشی از جامعه معرفی می کند که نوعا از طبقه متوسط هستند و مورد حمایت ثروتمند ترین نیروهای طرفدار بازار آزاد در ایران قرار دارند. وی می افزاید در عین حال یک حمایت گسترده حتی در میان حامیان احمدی نژاد برای آزادی های بیشتر فردی دیده می شود و به همین جهت مسائل پیچیده ای مطرح است که در این موارد تنها مردم ایران حق دارند که تصمیم گیری کنند.

وی یک مسوولیت همفکران خود را مخالفت قوی با هرگونه تهاجم نظامی به ایران و نیز تحریم و هرگونه دخالت خارجی در امور ایران می داند و می افزاید "اگر ما درکسب این هدف موفق باشیم مردم ایران به خوبی قادر خواهند بود که سرنوشت خودشان را خود تعیین کنند."

کلمات کلیدی :